Baby Bag

„ნუ დავუწყებთ ახალბედა დედას ჭკუის სწავლებას ნურავითარ შემთხვევაში... მათთან ურთიერთობისას თითოეული ჩვენგანის მხრიდან, პირველ რიგში, გაგება და მეტი ემპათიაა საჭირო,“- ამონაშვილის აკადემიის რეკომენდაციები

„ნუ დავუწყებთ ახალბედა დედას ჭკუის სწავლებას ნურავითარ შემთხვევაში... მათთან ურთიერთობისას თითოეული ჩვენგანის მხრიდან, პირველ რიგში, გაგება და მეტი ემპათიაა საჭირო,“-  ამონაშვილის აკადემიის რეკომენდაციები

ამონაშვილის აკადემიამ სოციალურ ქსელში პოსტი გამოაქვეყნა, რომელშიც ახალბედა დედების თანადგომისა და მხარდაჭერის მნიშვნელობაზეა საუბარი:

„თანამედროვე სამყაროში საკმაოდ ბევრი ახალბედა დედა ყვება თავის ისტორიას სოციალური ქსელის მეშვეობით. უამრავი მათგანი ცდილობს სწორად წარმოაჩინოს ის სირთულეები, რომლებთანაც მათ შეჯახება უწევთ. რა თქმა უნდა, შვილის დაბადება - უბედნიერესი მომენტია ოჯახისთვის, თუმცა ეს საკმაოდ დიდი სტრესიცაა მშობლებისათვის. სწორედ ამიტომ მათთან ურთიერთობისას თითოეული ჩვენგანის მხრიდან, პირველ რიგში, გაგება და მეტი ემპათიაა საჭირო.

რაში შეიძლება დავეხმაროთ ახალბედა დედას? ახალბედა დედები ხშირად განიცდიან ყურადღების ნაკლებობას, რადგანაც გარშემო მყოფების ყურადღების ცენტრში ლოგიკურია, რომ ექცევა ახალშობილი ბავშვი. ამიტომაც ნუ დაგვავიწყდებიან ისინი, ვკითხოთ როგორ გრძნობენ თავს, დავინტერესდეთ მათი მდგომარეობით. პირველ რიგში - გამოვხატოთ ემოციური მხარდაჭერა, მოვუსმინოთ, არავითარ შემთხვევაში არ გავკიცხოთ ისინი მათი ბუნებრივი ემოციური მდგომარეობის გამო, რაც ხშირ შემთხვევაში ვლინდება დაბალ გუნება-განწყობილებაში, გადაღლაში, გადაწვაში. დედის ცხოვრება ბავშვის დაბადებიდან რადიკალურად იცვლება. ნუ დავუწყებთ მას ჭკუის სწავლებას ნურავითარ შემთხვევაში, რადგან ხშირად ახალბედა დედები უამრავი ადამიანისგან სრულიად განსხვავებულ ინფორმაციას ისმენენ, რაც კიდევ უფრო ნეგატიურად მოქმედებს მათ ემოციურ მდგომარეობაზე. უბრალოდ თუ გვსურს - გავუზიაროთ მათ ჩვენი პირადი გამოცდილება, სულ ესაა.

რა თქმა უნდა, ყველას გვსურს დავეხმაროთ ახალბედა დედას და შევუმსუბუქოთ მას ყოველდღიური სტრესით გამოწვეული დაღლა. ამის გამო ხშირად ხდება ხოლმე, რომ ვცდილობთ გამოვართვათ ბავშვი, გავართოთ ის, გავასეირნოთ, გვყავდეს ხელში და ა.შ. თუმცა ეს შესაძლოა არ იყოს მისაღები დედისთვის, ან პირიქით - ის თავს სულაც არ გრძნობდეს მშვიდად და დასვენებულად მაშინ, როცა ბავშვი სხვას ჰყავს. ამიტომ უმჯობესია ვკითხოთ რაში სჭირდება მას ჩვენი დახმარება, რაში შეგვიძლია ჩვენ, რომ წავეშველოთ? მისთვის შეიძლება უმჯობესი იყოს სახლის საქმეების მოწესრიგება, ვიდრე ის, რომ ბავშვთან სხვა ადამიანი იმყოფებოდეს. ვეცადოთ, რომ მაქსიმალურად გავითვალისწინოთ დედის აზრი, მისი მდგომარეობა და მისივე მითითებებით შევუმსუბუქოთ მას საქმეები.

ხშირად შევაქოთ ახალბედა დედები და ნუ დავიშურებთ მათთვის კომპლიმენტებს! მათ ეს ძალიან სჭირდებათ. დაე, იცოდნენ, რომ ისინი საკმაოდ კარგად ართმევენ თავს ცხოვრების ახალ გამოწვევებს, რომ ძალიან კარგად გამოიყურებიან და ძალიან უხდებათ ყოველდღიურობის ეს ახალი როლი!“- აღნიშნულია პოსტში.

წყარო: ამონაშვილის აკადემია

შეიძლება დაინტერესდეთ

გაიცანით 12 წლის თაკო კონცელიძე, რომელმაც ლეიკემია დაამარცხა და ახლა საკუთარი ნამუშევრების გაყიდვით სხვა ბავშვებს ეხმარება

გაიცანით 12 წლის თაკო კონცელიძე, რომელმაც ლეიკემია დაამარცხა და ახლა საკუთარი ნამუშევრების გაყიდვით სხვა ბავშვებს ეხმარება

12 წლის თაკო კონცელიძემ ლეიკემია დაამარცხა და ახლა სხვა ბავშვების დახმარებას ცდილობს, რომლებიც დაავადების დასამარცხებლად იბრძვიან. თაკო ხატავს და ლამაზ აქსესუარებს ამზადებს, რომლებსაც ყიდის, შემოსული თანხით კი ბავშვებს ეხმარება:

„მე ვარ თაკო კონცელიძე, 12 წლის, ვარ ბათუმიდან, ამჟამად ვცხოვრობ რუსთავში. მე ძალიან მიყვარს ხატვა. ჩემთვის ძალიან რთული იყო, როდესაც გავიგე ლეიკემიის შესახებ. ბევრი არაფერი არ ვიცოდი ამ დაავადებასთან დაკავშირებით. არ მჯეროდა, რომ ეს მე დამემართა. განერვიულებული ვიყავი, უმიზეზოდ ვეჩხუბებოდი ყველას. ვხვდებოდი, რომ ეს კარგი საქციელი არ იყო, მაგრამ ჩემდა უნებურად ხდებოდა ეს.

5 წლის ვიყავი, როდესაც წავიქეცი სოფელში, გამიჩნდა სილურჯეები. მივედით ბათუმში, იქ დამიდგინეს ლეიკემია და გადმოგვამისამართეს თბილისის იაშვილის კლინიკაში. ყოველთვის მაძლიერებდა ის ფაქტი, რომ ოჯახის წევრები, ახლობლები ჩემს გვერდით იყვნენ, ყოველთვის მამხნევებდნენ. ჩემს თავსაც ამიტომ შემოვუძახე, რომ კარგად უნდა გავმხდარიყავი. მკურნალობის დროს მხარში მედგა დედა, მამშვიდებდა, მაწყნარებდა, გულში მიკრავდა, სულ ცდილობდა გავემხიარულებინე, მაგრამ მაინც ცოტა ვნერვიულობდი ხოლმე. ყველაზე მნიშვნელოვანია, რომ გჯეროდეს შენი თავის, რომ შეუძლებელი არაფერია. როდესაც ოჯახის წევრები გიდგანან გვერდში, შეუძლებელია, რომ მათ გამო მაინც არ გახდე კარგად.

დაავადებასთან ბრძოლის პერიოდში შემოიჭრა ჩემს ცხოვრებაში ხელოვნება. იაშვილში ხელოვნების მასწავლებლები გვასწავლიდნენ ხატვას. ძირითადად მიყვარს პორტრეტების ხატვა, მაგრამ პორტრეტებს უფრო ჩანახატებისთვის ვხატავ. რასაც ხშირად ვხატავ არის პეიზაჟები, ბუნება. იაშვილში სტუმრები რომ მოდიოდნენ, წვრილმან საჩუქრებს რომ გვირიგებდნენ, თითოეული საჩუქარი უდიდეს ბედნიერებას მანიჭებდა. მინდა, რომ ბავშვები ისეთი ბედნიერები იყვნენ, როგორიც მე ვიყავი მაშინ. მივხვდი, რომ ჩემი ნახატებითა და დამზადებული აქსესუარების გაყიდვით შემეძლო მათი დახმარება და გაბედნიერება. როდესაც პირველად გავყიდე ნახატი, ძალიან ბედნიერი ვიყავი, რადგან ვხვდებოდი, რამხელა ბედნიერებას მივანიჭებდი პატარებს, რომლებიც იაშვილში მკურნალობენ. შემოსულ თანხას ვრიცხავ დიტო ცინცაძის სახელობის ფონდში, რომელიც ეხმარება ლეიკემიით დაავადებულ ბავშვებს. მე ასევე დავეხმარე ჩემს მოსახელე გოგონას, რომელიც ამჯერად თურქეთში მკურნალობს. ვფიქრობ, ჩემ მიერ გადარიცხული ფული დიდი არაფერია, მაგრამ იმედია ეს მათ რაღაცაში დაეხმარება და მათ მალე გამოჯანმრთელებაში ხელს შეუწყობს.

როდესაც ექიმებმა მითხრეს, რომ ჯანმრთელი ხარო და გამწერეს, ეს დღე იყო ჩემი დაბადების დღე. უბედნიერესები ვიყავით. უდიდესი ტორტი მივართვით ექიმებს. ჩემი თავის ვირწმუნე, რომ შეუძლებელი არაფერია,“ - თავისი ისტორიის შესახებ თაკო კონცელიძემ ტელეკომპანია „რუსთავი 2“-ის გადაცემაში „დილა მშვიდობისა საქართველო“ ისაუბრა.

წყარო: ​„დილა მშვიდობისა საქართველო“

წაიკითხეთ სრულად