Baby Bag

სწორია თუ არა მიდგომა: „ბავშვი იტირებს და თავისით დაიძინებს?“ - ფსიქოლოგი მზიკო დალაქიშვილი

სწორია თუ არა მიდგომა: „ბავშვი იტირებს და თავისით დაიძინებს?“ - ფსიქოლოგი მზიკო დალაქიშვილი

ფსიქოლოგმა მზიკო დალაქიშვილმა ბავშვის მშობლებთან ერთად ან ხელში დაძინების ჩვევაზე ისაუბრა:

„ხშირად რა გვემართება მშობლებს, დედებს, მათ შორის, მეც, ჩვენ თვითონვე გვიჭირს ბავშვთან განშორება. ესეც გასამიჯნია. ხშირად პატარებს ვაბრალებთ, რომ სულ ჩემთან წევს. ჩვენ არ გვინდა, რომ ჩვენთან იწვეს? ეს კითხვა არის ძალიან მნიშვნელოვანი. ეს შეცდომა არ არის, იმიტომ, რომ დედა და შვილი ძალიან სიმბიოზში არიან ერთმანეთთან. თუ დედა მშვიდი და კმაყოფილია, ბავშვიც გაცილებით კარგად არის.“

მზიკო დალაქიშვილის თქმით, ბავშვისთვის მშობელთან სხეულებრივი შეხება ძალიან მნიშვნელოვანია:

„ბავშვისთვის სხეულებრივი შეხება ძალიან მნიშვნელოვანია. ვიცით, რომ მათ ბევრი რამ აწუხებთ. შეიძლება კბილები ამოსდით, მუცელი სტკივათ. ყოველი მისი წამოტირება ნიშანია, რომ „დამეხმარე.“ როდესაც ბავშვს ვეფერებით, ვეხუტებით, ძალიან იცვლება პროცესები ბავშვის თავის ტვინში. ეს არის აუცილებელიც კი. ამით ჩვენ მას არ ვაფუჭებთ, პირიქით, ვეხმარებით, რომ თვითრეგულაცია ნელ-ნელა შეძლოს.“

„არსებობენ ფსიქოლოგები, რომლებიც ამბობენ: „ბავშვი იტირებს და თავისით დაიძინებს, მიეჩვევა.“ ჩემი აზრია, რომ ამ დროს ბავშვში ეს უკმაყოფილება სადღაც გროვდება, გადადის ხასიათში. ბავშვი როდესაც ტირის და ჩვენ ამას არ ვისმენთ, ეს აუცილებლად რაღაცაზე აისახება. მე არ მომეწონებოდა ასე რომ მომქცეოდნენ, არც ჩემს შვილს მოვექეცი ასე და არც თქვენ გირჩევთ,“- აღნიშნლ საკითხზე მზიკო დალაქიშვილმა ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „იმედის დღე“ ისაუბრა.

წყარო: ​„იმედის დღე“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„როდესაც ზღვარზე ხარ მისული და უნდა აფეთქდე, სწორედ მაშინ უნდა შეიკავო თავი,“ - შალვა ამონაშვილის რჩევები მშობლებს

აკადემიკოსმა შალვა ამონაშვილმა მშობლებს ურჩია, გაბრაზების ზღვარზე ყოფნისას თავი შეიკავონ და ბავშვს არ დაუყვირონ:

„როდესაც ზღვარზე ხარ მისული და უნდა აფეთქდე, სწორედ მაშინ უნდა შეიკავო თავი. მიხვედი ზღვარზე, ახლა დაიყვირებ, ან გააგდებ, ან კუთხეში დააყენებ, ამ ზღვარზე ხარ. იქ უნდა გაჩერდე. უნდა გაითვალისწინო, რომ თვითონ დიდი ხარ და ბავშვი პატარაა. გამოსავალი არის! იმას თუ არ ეყურება, მე ხომ მეყურება. თუ დავეშვები და მისი სიმაღლიდან დავუწყებ ლაპარაკს, ერთმანეთს გავუგებთ. იმის ენაში უნდა შევიდე, იმის მოთხოვნილებებში უნდა შევიდე. უნდა შევიდე მის ხასიათში და მან უნდა მიმიღოს. როდესაც ერთნი გახდებით, იქ შეიძლება უთხრა: „შვილო, ნუ წახვალ გეხვეწები,“ როდესაც მეგობართან უნდა წასვლა ბავშვს, მაგრამ არ გინდა, რომ წავიდეს. ამ დროს ბავშვი გამგები ხდება. ის ასეთი გამგებია თანატოლებთან და არა დიდებთან. მე უნდა გავუხდე ის თანატოლი, რომელიც მას ყველაზე მეტად გაუგებს. ეს გამოსავალია.

როდესაც ზღვარზე ხარ, სადღაც სავარძელი გედგას, გადექი და ატირდი ცრემლებით, ხომ მაინც გეცრემლება გული. შენმა ბიჭმა თუ გოგომ გიყუროს: „რა ვუქენი დედაჩემს?“ რაც მის თავსა და გულში მოხდება, ეს უკვე აღზრდის პროცესია. აღზრდის ქიმია მიმდინარეობს. ბავშვი თავის თავს სჯის, რცხვენია, ერიდება. ცრემლები მეთოდია აღზრდისა და სულსაც წმენდს.

საღამოთი რომ დააწვენ ბავშვს, უთხარი: „შვილო, როგორი მყევხარ. დიდი ბოდიში, რომ დღეს ასე მოხდა და იქნებ ასე ვიცხოვროთ. შენ მასწავლე, როგორ ვიცხოვროთ.“ თუ ბავშვი მუქარით წავიდა: „წადი, ახლავე დახუჭე თვალები, ძილის დროა!“ მისი სული ფორიაქდება. თუ ცუდი ზღაპრები უამბეთ ბავშვს, ვიღაცამ ვიღაც დაგლიჯა, ვიღაც მოიტაცეს, 3-5 წლის ბავშვი ასეთ ზღაპრებს ვერ გაუძლებს, არ შეიძლება. მას რაღაც კეთილი უნდა გაატანო, ლოცვები, იავნანა. შეიძლება ძალიან წყნარი, კარგი მუსიკა ჩაურთოთ ბავშვს,“ - მოცემულ საკითხზე შალვა ამონაშვილმა ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „იმედის დღე“ ისაუბრა.

წყარო: ​„იმედის დღე“ 

წაიკითხეთ სრულად