Baby Bag

„თუ შფოთვა გაქვთ, მუცელზე დაწექით. მოდუნდით, ცხვირით ისუნთქეთ, ჰაერი 2-3 წამით გააჩერეთ და ამოისუნთქეთ,“- მარინა კაჭარავას რჩევები შფოთვისგან გასათავისუფლებლად

„თუ შფოთვა გაქვთ, მუცელზე დაწექით. მოდუნდით, ცხვირით ისუნთქეთ, ჰაერი 2-3 წამით გააჩერეთ და ამოისუნთქეთ,“- მარინა კაჭარავას რჩევები შფოთვისგან გასათავისუფლებლად

ფსიქოლოგმა მარინა კაჭარავამ შფოთვისა და პანიკისგან გათავისუფლების ერთ-ერთი საინტერესო მეთოდის შესახებ ისაუბრა:

„პანიკის შემთხვევაში ადამიანის სრული დეზორიენტაცია ხდება. ამ დროს სასურველია მუცელზე დაწვეს ადამიანი და ეცადოს, რომ მოდუნდეს, რამდენადაც ეს შეუძლია და ისუნთქოს ცხვირით. ამას ზრდასრულების შესახებ ვამბობ. ზრდასრულმა თუ არ დაიმშვიდა თავი, ბავშვი ვერ დამშვიდდება. წარმოგიდგენიათ, ვის იმედზეც ხართ, ის რომ შფოთავს?! მაშინ მე ვის დავეყრდნო?! ბავშვს რომ პრობლემა აქვს, ჯერ მშობელმა თავის თავს უნდა ჰკითხოს: „რაშია საქმე?“ ეს მთლიანად ოჯახის, სისტემის პრობლემაა.“

„მუცელზე წოლისას აუცილებლად ცხვირით უნდა ისუნთქოთ. ცხვირის ჩასუნთქვის შემთხვევაში საჭიროა 2-3 წამით ჰაერის გაჩერება და ნელი ამოსუნთქვა. აქ შეიძლება ამოისუნთქოს პირითაც და ცხვირითაც. პირველ ჯერზე სჯობს ეს სამჯერ გაკეთდეს და დაისვენოს, მერე ისევ სამჯერ. შეგიძლიათ გამოსცადოთ. ამას აქვს მსუბუქი ტრანსის ეფექტი, აკეთებს ვენტილაციას. თუ თქვენ ამ დროს იფიქრებთ ჰაერზე, მიწა არის ჩვენი სხეული, წყალი სისხლი, რომელიც ჩვენშია, ჰაერს ვსუნთქავთ და ხდება ჩვენი გაცოცხლება და ცეცხლი არის ენერგეტიკა. ადამიანმა უნდა უსმინოს სუნთქვას, ჰაერს შეყვეს თვითონ, დააცადოს 2-3 წამი და შემდეგ ნელ ამოსუნთქვაზე გამოაყოლოს შფოთვა და დაძაბულობა,“- აღნიშნულ საკითხზე მარინა კაჭარავამ ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „იმედის დღე“ ისაუბრა.

წყარო: ​„იმედის დღე“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„რაც მინდოდა, რომ მესაუბრა ტატასთან, რაზეც გული დამწყდა, რომ ეს რატომ გავაკეთე ასე, დავწერე ამ წიგნში,“- თიკო ჩხეიძე

„რაც მინდოდა, რომ მესაუბრა ტატასთან, რაზეც გული დამწყდა, რომ ეს რატომ გავაკეთე ასე, დავწერე ამ წიგნში,“- თიკო ჩხეიძე

მოდელმა თიკო ჩხეიძემ შვილის დაკარგვით გამოწვეული ტკივილის გადასატანად წიგნი დაწერა. თიკო ჩხეიძის თქმით, „აღსარება დედისა“ მშობლის შვილთან დიალოგია და მასში ყველაფერია ნათქვამი, რისი თქმაც დედას ტატასთვის სურდა:

„წიგნის წერის პროცესში ერთგვარი ურთიერთობა იყო ტატასთან. მე და ტატა ვსაუბრობდით და თან რაღაც იწერებოდა. წერის გამოცდილება არ მქონდა. რომ დაიწყო ეს დიალოგი, დამთავრდა იქ, სადაც დამთავრდა წიგნი. როდესაც კითხულობს მკითხველი, მეც იმავე ემოციებს განვიცდიდი, როგორ ემოციებშიც არის მკითხველი. რაც მინდოდა, რომ მესაუბრა ტატასთან, რაზეც გული დამწყდა, რომ ეს რატომ გავაკეთე ასე, მე ეს დავწერე ამ წიგნში. მინდა სხვა დედამ, სხვა ადამიანმა წაიკითხოს და თვითონ გადაწყვიტოს შვილთან ასე სჯობს ურთიერთობა, თუ თვითონ როგორც ურთიერთობს ისე...

წიგნში არაფერი არ არის ფანტაზიით. ყველაფერი არის სიმართლე. ვიჯექი, ვფიქრობდი, როგორ იტყოდა ამას ტატა, მე რა პასუხს გავცემდი და მერე მართლა თვითონ მოდიოდა ყველაფერი. ცოცხალია წიგნი, როდესაც კითხულობ. წიგნში ტატას ნახატებია. ტატასთან სიახლოვეს ისედაც ყოველთვის ვგრძნობ.

არ ვიცი რჩევას რამდენად მივცემ სხვა მშობლებს ან რამდენად მიიღებს მსგავს სიტუაციაში ადამიანი, ძალიან რთულია... ღმერთთან ურთიერთობა არ უნდა დაკარგოს. ღმერთის სიყვარული არის ყველაზე ძლიერი, რაც შეიძლება ადამიანმა იგრძნოს და იმის ძალით მერე ყველაფერი შეძლოს. იყო რთული პერიოდები, იყო შედარებით მსუბუქი დღეები. ალბათ, ყველაზე დიდი როლი პატარებმა შეასრულეს, იმიტომ, რომ ახლა მათზე ვართ გადაწყობილები. წიგნის ბოლოში მათთვის მაქვს პატარა წერილი, რომელიც ვფიქრობ, ცხოვრებისეულ გზას უჩვენებს,“- თიკო ჩხეიძემ წიგნის შესახებ ტელეკომპანია POSTV-ის გადაცემაში „დღის პოსტი“ ისაუბრა.

წყარო:​ „დღის პოსტი“

წაიკითხეთ სრულად